Er was eens een vrome kloostergemeenschap in de bergen. Elke dag werd de eucharistie gevierd. De kloosterkat, voor de rest een braaf beest, slaagde er iedere dag in om het heiligste onderdeel van de eucharistie, de consecratie, te verstoren. De kat begon dan luidkeels te miauwen, bijna te krijsen. Daarom vroeg de abt aan een lid van de gemeenschap om de kat vast te binden voor de mis begon, zodat alles ongehinderd voortgang kon vinden.
Dat ging zo vele jaren door.
Na het overlijden van de abt bleven ze de kat vlak voor de mis vastbinden.
Vervolgens stierf de kat.
De nieuwe abt gaf direct opdracht een andere kat te kopen om bij aanvang van de mis vast te binden. Iedereen was blij omdat het altijd zo was gegaan.
Maar op een dag vroeg een nieuwkomer waarom ze het arme dier zo kwelden. De vraag leidde tot veel commotie en de man die de vraag gesteld had, werd op staande voet uit de gemeenschap gestoten. Om te voorkomen dat zoiets zich ooit nog eens zou herhalen, schreven een paar geleerden van de orde een theologische verhandeling over de noodzaak om voor elke mis een kat vast te binden.
uit: De ziener – Lars Muhl