Categorie: Inspiratie

We are calling the Grandmothers

Mothers

Sisters

Aunts

Daughters

The wild women

The crones

The seers and midwives

The dancers and the singers

The weavers and the painters

The mountain and desert women

The soul summoners

The water carriers

The tenders and feelers of Earth

The ocean women who are rising the tide

The fire women who are ready to roar

The girls who already breathe consciously with the trees

and the Elders who choose to sing the song that ends the desecration of our world –

We are calling you to to rise together now –

You are invited – to unite and awaken

to who and what you really are,

on behalf of the forests, on behalf of the trees,

on behalf of Life.

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. 
Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar glimlach had de frisse glans van een onbezorgd meisje. 
Bij een ineengekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden . 
Ze kon niet veel herkennen. 
Het wezen dat daar in het stof op de weg zat, leek bijna figuurloos.
Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. 
Ze bukte zich en vroeg “Wie ben jij?”
Twee ogen keken moe omhoog.
“Ik? Ik ben het Verdriet.” fluisterde een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen. 
“Och, het Verdriet! “, riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette.
“Je kent mij?” vroeg het Verdriet wantrouwend. 
“Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk op mijn weg begeleid”. 
“Ja maar, stotterde het Verdriet, waarom vlucht je dan niet voor mij?” “Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt !?
Het Verdriet zuchtte even en bleef stil.
‘Maar, vervolgde de kleine vrouw, ik wil jou iets vragen: waarom zie je er zo moedeloos uit?’
“Ik… Ik ben verdrietig” antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem.
De kleine oude vrouw ging naast haar zitten.
“Je bent dus verdrietig” zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. 
“Vertel me eens wat jou zo bedrukt.”
Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. 
“Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. 
Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom, schrikken ze terug. 
Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.”.
Het Verdriet slikte hard. “Ze hebben zelfs spreekwoorden uitgevonden waarmee ze me willen verbannen. 
Ze zeggen “Ach, het leven is een groot feest”. En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood. 
Ze zeggen “Geërgerd is datgene wat hard maakt”. 
En dan krijgen ze hartpijnen. 
Ze zeggen “Je moet je maar bij elkaar houden” En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. 
Ze zeggen “Alleen zwakkelingen huilen”.  En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. 
Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen.”
“O ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.’! 
Het Verdriet zakte nog verder in elkaar.
“En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. 
Als ik heel dicht bij ze ben, kunnen ze zichzelf ontmoeten. 
Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen.” Wie verdrietig is, heeft een erg dunne huid.
Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toelaat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. 
Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. 
Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen.”
Het Verdriet zweeg.
Haar huilen was eerst zwak, toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. 
“Huil maar, Verdriet” fluisterde ze liefdevol. 
“Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. 
Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. 
Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is.”
Het Verdriet stopte met huilen.
Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe metgezellin verbaasd aan. “Maar .. …maar.. wie ben jij eigenlijk?” 
“Ik?”, vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte 
ze weer onbezorgd als een jong meisje.
“Ik? Ik ben de Hoop. “

Een wijze zei: Volg je hart en volg jouw passie..

Ik vroeg de wijze: hoe kan ik mijn hart volgen als het mij constant leidt naar liefdesverdriet en teleurstellingen?

De wijze lachte en zei: Lief mens, jouw hart is niet degene die jou leidt naar liefdesverdriet en teleurstelling. 
Het zijn de verwachtingen die je creëert van het leven, door de verhalen die rond gaan dat geluk buiten je is te vinden en dat de ware liefde ergens buiten op jou aan het wachten is. Het is een hele mooie gedachte voor hoop.

Ik vroeg de wijze: Hoe zit het dan met ware liefde en succes?

De wijze lachte weer en zei: De wereld buiten probeert je wanhopig te overtuigen hoe succes eruit ziet, wat liefde is en waar je dit kunt vinden. 
Het enige wat ze in het geheel eruit laten, is dat geluk en liefde niet buiten je te vinden is. 
Dit is de reden waarom je constant op zoek gaat en constant teleurgesteld raakt.

Het begint allemaal bij zelfliefde. Zelfliefde is onvoorwaardelijk van jezelf houden. 
Door zelfliefde word je allereerst gelukkig met jezelf en dit vormt een basis voor zelfrespect, acceptatie en balans.

Een grote kracht van bewustwording is zelfrealisatie. Zelfrealisatie dat je “al” gelukkig bent. 
Door zelfrealisatie zal je ook dingen gaan aantrekken die jou daadwerkelijk in deze staat kunnen gaan brengen. 
En hoe je naar de wereld kijkt is heel belangrijk: is het glas half vol of half leeg.

Vergeet niet dat aan het einde van de streep, jij degene bent die overal een betekenis aan geeft. 
Op deze manier word je bewuster van de invloed die je hebt op jouw realiteit. En dit is hoe je langzaam terug gaat naar je natuurlijke staat waarmee je bent geboren.

Je bent gecreëerd uit liefde en daarom ben jij liefde. Als je onvoorwaardelijk van jezelf houdt, kan je ook onvoorwaardelijk van iemand anders houden.

De truc wat ze met mensen hebben uitgehaald is om mensen te laten denken dat de verantwoording van hun geluk bij iemand anders ligt dan bij zichzelf. Dit is een valse belofte en het is niks meer dan een illusie.

De mooiste dingen in het leven zijn heel simpel, kijk maar naar de natuur. 
Alles werkt in harmonie samen om datgene te vormen wat wij noemen “de natuur”. Niets wordt misleid, alles “is” en bloeit.

Ik vroeg de wijze: Hoe kan ik terug gaan naar mijn natuurlijke staat, als mijn hart is gebroken?

De wijze glimlachte en zei: Jouw hart is niet wat gebroken is maar jouw wil en jouw verwachtingen van het leven. 
Jouw hart is juist degene die de waarheid weet en dat is dat jij niets hoeft te zoeken of te verdienen.

Datgene wat je zoekt heb je al en dat is verbondenheid in liefde en niemand kan dat van je afpakken. 
Jij bent degene die acuut kan beslissen om uit de cyclus van angst te stappen en het leuke ervan is dat je van niemand toestemming nodig hebt.

Jouw hart weet allang de waarheid.
De waarheid dat jij uit liefde gecreëerd bent, want het was er elke keer bij. 
Jouw hart is niet wat beschadigd is, het is jouw zelfvertrouwen en geloof. 
Jouw hart juist is datgene waar je altijd op terug kan vallen, omdat het jou nooit zal misleiden.

Ik vroeg de wijze: Hoe kan ik leren om naar mijn hart te luisteren?

En de wijze antwoordde: Jouw hart spreekt met je op diverse manieren en de meeste voorkomende manieren zijn jouw intuïtie en gevoel. Je kan het het beste horen in momenten van stilte.

Ik zei tegen de wijze: dank je wel voor deze mooie woorden.
De wijze zei: Geen dank, ik ben blij dat je me weer heb gevonden en ik heb nooit aan je getwijfeld. 
Kom dansen met mij in het heden en laat al jouw oude herinneringen los, hoe dingen zouden moeten zijn. Volg mij en ik laat je de echte wereld zien…

Ik was verwonderd en keek nog eens goed. En toen zag ik het.
Die wijze m/v/x is mijn hart…

Bron: Aldrich Arunde.

Vertel het zaadje niet
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en
Boven hem uittorenen
Hem de zon ontnemen

Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden

Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan

Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem word
En hoe hij daar gaat komen 
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?

Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon

Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft 
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven

En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt

Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt

Vertel het zaadje 
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal 
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht 
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed

Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en 
Onthoud 
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Wees Welkom

~Esther van Nieukerke~

Dit is een blog van Ann Nollet – Innerpower
Ik help hooggevoelige mensen om via hun lichaam opnieuw rust en kracht te vinden.

Ken je mensen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Stuur het dan zeker door (waarvoor mijn dank!)

Mijn activiteiten in een notedop:

Energetische behandeling: Access Bars of Reiki, kan al dan niet gekoppeld worden aan een coachinggesprek. Op afspraak.

Latifa meditatie: begeleide meditatie om tot rust te komen en stil te staan bij je eigen drijfveren. Elke 2^e donderdag van de maand

Vrouwencirkel: verbindend samenzijn voor vrouwen, elke 3^e dinsdag van de maand.

Vuurritueel – loslaten: ritueel om met een concreet gebaar afscheid te nemen van iets en/of iemand. Elke 4^e donderdag van de maand.

Drieduizend jaar geleden was er een mens zoals jij en ik die in de buurt van een door bergen omgeven stad leefde. De mens in kwestie, een man, studeerde om dokter te worden, om zich de kennis van zijn voorvaderen meester te maken, maar hij was het niet helemaal eens met alles wat hij leerde. in zijn hart voelde hij dat er meer moest zijn.

Op een keer, toen hij in zijn grot lag te slapen, droomde hij dat hij zijn eigen slapende lichaam zag. Hij kwam in de nacht dat het nieuwe maan was de grot uit. De hemel was helder en hij kon miljoenen sterren zien. toen gebeurde er binnen in hem iets wat zijn leven voor eeuwig veranderde. Hij keek naar zijn handen, hij voelde zijn lichaam en hij hoorde zijn eigen stem zeggen: ‘Ik ben uit licht gemaakt, ik ben uit sterren gemaakt.’

Hij keek weer naar de sterren en beseft dat niet de sterren licht creëren, maat dat, eerder omgekeerd, het licht de sterren creëert. ‘Alles is uit licht geschapen’, zei hij, ‘en de ruimte ertussenin is niet leeg’. En hij wist dat alles wat bestaat één levend wezen is en dat het licht de boodschapper van dat leven is omdat het zelf leeft en alle informatie bevat.

Toen realiseerde hij zich dat hij, hoewel hij uit sterren was geschapen, zelf niet de sterren wás. Ik sta ergens tussen de sterren in, dacht hij. Hij noemde sterren tonal en het licht tussen de sterren nagual en hij wist dat dat wat de harmonie en de ruimte tussen die twee creëert het Leven of de Zin is. Zonder Leven zouden tonal en nagual niet kunnen bestaan. Het Leven is de kracht van het absolute, het oppermachtig – de Schepper die alles creëert.

En dit is wat hij ontdekte: alles in het bestaan is een manifestatie van het ene levende wezen dat we God noemen. En hij kwam tot de conclusie dat de menselijke waarneming louter en alleen een kwestie is van licht dat licht waarneemt. ook zag hij dat materie een spiegel is – alles is een spiegel die licht weerkaatst en uit dat licht beelden creëert- en dat de illusoire wereld, de Droom, als rook is die ons belet te zien wie we in wezen zijn. ‘het ware “wij” is pure liefde, puur licht’, zei hij.

Dat besef veranderde zijn leven. Toen hij eenmaal wist wat hij in zijn diepste wezen was, keek hij met andere ogen naar zijn medemensen en de rest van de natuur en was verbaasd over wat hij zag. Hij zag zichzelf in alles – in iedere mens, in ieder dier, in iedere boom, in het water, in de regen, in de wolken, in de aarde. en hij zag dat het Leven tonal en nagual op verschillende wijzen met elkaar vermengde om zo miljarden manifestaties van Leven te creëren.

In die luttele ogenblikken begreep hij alles. Hij was opgetogen en zijn hart was vol vrede. Hij kon haast niet wachten zijn medemensen te vertellen wat hij had ontdekt. Maar woorden schoten tekort om het uit te leggen. Hij probeerde het aan anderen duidelijk te maken, maar ze konden het niet begrijpen. Ze zagen dat hij veranderd was, dat zijn ogen en zijn stem schoonheid uitstraalden. Ze merkten dat hij niet langer een oordeel had over mensen en dingen. Hij was niet meer zoals alle anderen.

Hij kon ieder ander wél begrijpen, maar de anderen begrepen hém niet. Ze geloofden dat hij een incarnatie was van God en hij glimlachte als hij dat hoorde en zei dan: ‘dat klopt. Ik bén God, maar jullie zijn ook god. Wij zijn hetzelfde, jij en ik. Wij zijn beeltenissen van het licht. We zijn God.’ Maar nog steeds begrepen de mensen hem niet.

Hij ontdekte dat hij een spiegel was voor de rest van de mensen, een spiegel waarin hij zichzelf kon zien. ‘Iedereen is een spiegel’, zei hij. Hij herkende zichzelf in iedereen, maar niemand herkende zich in hem. En hij besefte dat iedereen droomde, maar zonder zich dat bewust te zijn, zonder te weten wat ze feitelijk waren. Ze konden zichzelf niet in hem herkennen omdat er een muur van mist tussen de spiegels hing. En die muur van mist werd gecreëerd door de interpretaties van die lichtbeeltenissen – de Droom van de mensen.

Toen besefte hij dat hij waarschijnlijk weldra alles wat hij had geleerd zou vergeten. Hij wilde zich graag alle visioenen die hij had gehad herinneren, dus bij besloot zichzelf Beslagen Spiegel te noemen, opdat hij voor altijd zou weten dat materie een spiegel is en dat het de rook tussen de spiegels is die ons belet te weten wie we zijn. Hij zei: ‘Ik ben de Beslagen Spiegel, want in ieder van jullie kijk ik naar mezelf, maar we herkennen elkaar niet door de rook tussen ons in. Die rook is de Droom en de spiegel ben jij, de Dromer.’

 

uit: De vier inzichten – wijsheid van de Tolteken. Don Miguel Ruiz

Ik ben de zee
Ik ben de bergen
Ik ben het licht
Ik ben eeuwig

Deze chaos is mist
Erachter gloort licht
Ik kan de gloed al voelen

Ik beweeg me erheen
Maar niet onbesuisd
Ik ben bang om te struikelen
En pijnlijk te vallen

Overal zijn vrouwen met fragmenten
Als wij leren samenkomen zijn we heel
Als we de vijand leren herkennen
Zullen wij gaan inzien wat we weten moeten
Om te kunnen samenkomen

Ik ben de vele lachende gezichten van mijn vijand
Ik ken de pretentie die het gebruikte wapen is
Ik ben de vijand geweest
En leer mijzelf goed kennen

Zij die alleen met hun stem spreken
Alleen met twee ogen zien
Alleen met oren horen
Maar pretenderen meer te doen
Zij zijn de vijand
Ik wandel dwars door scherven
En vrees het openrijten
Ik moet durven bloeden
Ik moet mij durven snijden
Om de knagende pijn
Te amputeren

Ik zal de toverkrachten leren bundelen
Voor hen die vertrouwen hebben
Ik zal het krachtlied leren zingen
Ik zal de toverkrachten leren bundelen
Voor hen die vertrouwen hebben
Ik zal het krachtlied leren zingen
En de genezende trom leren bespelen
Ik zal niet bang zijn voor

Zompige stemmen
Waterige liederen
Harige wezentjes met scherpe tanden
Of voor mijn eigen onzekerheid

 

Ik val en
Ik val

Langs ster
Langs tijd
Door ruimte
En mijn eigen fragmenten

O zusters, de pijn

 

Ik ben aan flarden
Overal verspreid

Verzamel de flarden
Weef en herstel
Overal verspreide flarden
Weef en herstel

In het gulden licht
Herken ik de gezichten van de vijand
Vrees voor ons lichaam
Vrees voor ons inzicht
Vrees voor ons helen
Vrees voor onze liefde
Vrees voor zusterschap
Vrees voor broederschap
Vrees voor vrees

Liefde is helen
Helen is liefde

Overal zijn vrouwen met fragmenten
Verzamel de fragmenten
Smeed ze aaneen

Als wij leren samenkomen zijn wij heel
Als wij de vijand leren herkennen
Zullen wij weten wat we weten moeten
Om te leren samenkomen
Om te leren weven en helen

Oudevrouw waakt
Waakt over jullie

In het duister van de storm
Waakt zij
Waakt zij over jullie

Weef en herstel
Weef en herstel

Oudevrouw waakt
Waakt over jullie
Met het weefgetouw uit haar botten
Weeft zij
En waakt over ons
Weef en herstel
Heilige zusters
Weef en herstel

Ik heb gezocht
Verloren
Alleen
Heb ik gezocht
Zoveel jaren lang

Ik heb gezocht naar
Oudevrouw
En vind haar
In
Mijzelf

 

Uit: Dochters van Kopervrouw – Anne Cameron

 

 

Eens besloot Onze-Lieve-Vrouw met het kindje Jezus in haar armen terug te keren op aarde en een klooster te bezoeken. Trots hadden alle paters zich opgesteld in een grote rij, en één voor één traden ze voor de Heilige Maagd om haar eer te betuigen. Eén droeg prachtige gedichten voor, een ander liet zijn miniaturen voor de bijbel zien, een derde somde alle heiligen op. En zo bewezen ze allemaal, monnik na monnik, eer aan Onze-Lieve-Vrouw en het Kindje Jezus.

Helemaal achter in de rij stond een pater, de nederigste van het klooster, die nooit de geleerde boeken uit die tijd had bestudeerd. Zijn ouders waren eenvoudige mensen die in een oud circus in de buurt werkten, en alles wat ze hem hadden geleerd was een beetje jongleren.

Toen hij aan de beurt was, wilde de andere paters de hommage beëindigen, want de ex-jongleur had niets belangrijks te melden en kon het image van het klooster beschadigen. Maar ook hij voelde in zijn hart een immense behoefte om iets van zichzelf aan Jezus en de Heilige Maagd te geven.

Beschaamd, de verwijtende blikken van zijn medebroeders in de rug, haalde hij een paar sinaasappels uit zijn zak en begon ermee te jongleren, want dat was het enige wat hij kon. Toen pas lachte het Kindje Jezus en begon in zijn handjes te klappen op schoot bij Onze-Lieve-Vrouw. En de Maagd stak haar armen naar hem uit en liet hem het kind even vasthouden.

 

uit: De alchemist – Paulo Coëlho